Жұлдызай көңілсіз жүрді де қойды. Әлсін-әлсін Алтынайдың әдемі көйлегіне қарағыштай береді.

-Мен тағы өсемін ғой. Сонда осы көйлегімді саған беремін. Алтынай сіңлісінің көңілін өстіп аулағысы келеді.

-Сен сонда не киесің?, - деп елең етті Жұлдызай.

-Маған жаңасын алып береді емес пе? Екеуі сыбырласып тұрған кезде қастарына фотоаппарат ұстаған бір ағай келді. Жұлдызай фотоға түскісі келмеді.

–Шіркін, өзімнің жеке меншік ақ көйлегім болса ғой, - деп армандады. Суретке түспей, көзін жұмып, ренішін ап-айқын көрсетіп қойды.

-Сен ұл сияқтысың ғой. Алтынай оның бетінен сүйді.

–Жүр, Ербол ағаның келіншегін көрелік. Тойға арналған көйлегі неткен сәнді. Жұлдызайды қызықтырады, қытықтады, небір тәттілерді ұсынды. Бәрібір сіңлісі көңілсіздіктен арылған жоқ.

-Жүр, менің көйлегімді киіп суретке түсе ғой. Сіңлісін жетектеп Алтынай келесі бөлмеге өтті.

Жұлдызай әпкесінің ақ көйлегін тездетіп киіп алды. Сосын басына анасының орамалын тартты.

–Мен де енді үлкен болдым, -деді де дөңгеленіп билей жөнелді. Сол сәт дүние түгел нұрланып қоя берген-ай...

 

Нұрлан ҚҰМАР

 

"Сарыарқа самалы" газетінен алынды